Venez vous sucrer le bec!

Het einde van de winter betekent het begin van 'le temps des sucres'. In die periode -februari, maart, april- gaat men het sap van de esdoorn 'oogsten' en verwerken tot ahornsiroop oftewel l'érable.
Québec produceert 2/3 van de ahornsiroop wereldwijd.
In de 'cabanes à sucre' die slechts tijdelijk open zijn, kan je dan gaan proeven van traditionele gerechten waarin l'érable verwerkt is. We zijn hier dus op het juiste moment! Allons nous sucrer le bec! En zoet was het!

Zalen vol Québècois en wij daartussen...:-)
En schalen vol eten, bijna alles gezoet met ahornsiroop.
Een folklore-eetfestijn op zijn Canadees....

En wat staat er op de menu? Erwtensoep, gebakken patatjes, ham met ahornsiroop, worstjes met ahornsiroop, boontjes met ahornsiroop,omelet, pancakes met ahornsiroop, cake met ahornsiroop, ahornsiroop-taartjes...zoet genoeg? En dan zijn er nog 'les oreilles de crisse', een verbastering van christus'oren in het Québecois Frans: gefrituurd en gerookt spekvet, gezouten, wordt ook gegeten met...ahornsiroop.

En om af te sluiten mochten we naar de cabane voor 'tire sur la neige'. Een zotte bedoening waarbij een streep ahornsiroop op ijs/sneeuw gegoten wordt, die kan je dan met een houten stokje oprollen en zo heb je een ahorn-caramel-lolly of zoiets. Zoet maar wel lekker.

Pasen in Quebec dus.

Tachtig procent van de Québécois is blijkbaar katholiek, dus ook hier zie je paaseieren en consoorten... Er wordt mooi weer voorspeld...anders dan in den Belgique...daar zullen de kermisklanten niet content zijn....

Gisteren het raadsel van de poutine-kaas wat dichter bekeken: een fromagerie bezocht die tegelijk ook snackbar is.
Je eet dus friet met kaas terwijl je in de kaasmakerij binnenkijkt. De poutinekaas -blijkbaar een niet gerijpte cheddarkaas- wordt ook ter plaatse verkocht de dag zelf dat hij gemaakt is...met veel succes aan het aantal klanten te zien. Wij vonden de kaas zo vers uit het zakje lekkerder dan op de poutine.

Nog gezien: de schuifschommel...zo noemen wij het toch. een schommelstoel die een beetje zoals een slee, schuift...komiek zicht. En ze maken ze blijkbaar in alle maten...

Vandaag naar Trois-rivières gereden, de 2e oudste stad van de provincie Québec, halfweg tussen Montréal en de stad Québec, ligt aan de oever van de Saint-Laurent en heeft de 5e grootste overspanning ter wereld, de brug Laviolette.
Leuk stadje, 'stadser' dan Drummondville. Je vindt er zelfs -naar onze normen- gezellige restaurants, wat je van onze thuisbasis niet kan zeggen.

.

Binnengestapt bij een echte Belgische bakker die ongelooflijk goed draait, vooral voor zijn gebakjes en koffiekoeken...hier in Québec vind je een beperkt aanbod van koeken en zware immense crèmetaarten in de supermarkten. Echte bakkerijen zijn schaars.

Het bakkerijtje in Trois-Rivières wordt uitgebaat door een franstalig jong koppel en ze wonen en werken hier al 9 jaar. 

Terwijl wij er zaten -de luikse wafels en chocoladegebakje moesten we toch uittesten én ze waren lekker!- werd er constant vers gebak aangedragen door 3 bakkers, echt een warme bakker dus die zelfs overdag bakt...zie je zelfs bij ons niet meer...                                                      

Nog nergens anders gezien: pole-dance school, inderdaad waar je kan leren paaldansen....en je kan vanop straat een klas zien volledig gevuld met...palen.
Jammergenoeg was het gesloten...niks te zien en we konden ons ook niet inschrijven :-) .
En neen, we zaten niet in de rosse buurt, gewoon plak in het winkelcentrum.
Iemand op een idee gebracht?

Het laatste restje winter is hier en daar nog te zien in de vorm van bruinige, rotsachtige formaties op parkings, die in feite de laatste sneeuwhopen zijn. Omdat alle sneeuw opgehoopt wordt, duurt het wegsmelten wat langer, ook al vriest het hier niet meer...

Pasen in Californië?

Jammer maar helaas...dat zal nog efkes duren !
Mijn Canadese werkgever stuurt alleen chauffeurs de baan op die deftig kunnen rijden en -geloof het of niet- ik hoor nog niet bij die groep.
Eerst moet ik bewijzen dat ik een "vrai camionneur" ben.
Toegegeven, ze hebben gelijk: mij van in het begin de baan opsturen, zou zelfmoord geweest zijn...de rijschool heeft mij wel klaargestoomd voor het rijbewijs maar het echte werk: ho maar!
Ik ben dus al een ganse week aan het oefenen met iemand van het bedrijf naast mij.
Vandaag hebben ze beslist da 'k toch al wat verder kan dan het industrieterrein en Drummondville-stad.
Het werd een ritje naar Trois-Riviéres, da's zo een 100 km. rijden.
Een lege oplegger afzetten en een met krantenpapier geladen oplegger meenemen.
Na de -voor mij- geslaagde rit, zei mijn 'leermeester' dat ik het begin te kennen...
Pasen vieren we voorlopig dus nog tussen de Québecois.
Volgende week nog interne opleiding en dan...??
Hier nog wat fotookes van het oefenterrein en van mijn oefen-truck. Hopelijk ziet onze 'echte' truck er beter uit :-\

Lekker in Canada?

Brood(je) pastrami bij Reuben's; die bij Schwartz's zijn het lekkerst.

 Tim Horton's aan de top!
De gewone donuts en de muffins zijn stukken minder zoet dan bij ons...

 ...maar de 'honey cruller' ofte 'rosette au miel' is mierzoet en wel een beetje verslavend.

'Poutine' : typisch Québecois. Friet met bruine saus en kaas (soort cheddar , lijkt op mozzarella, smelt niet). Een echte Belg weet wel beter...:-)












Wordt vervolgd....

Terug naar...huis

Vandaag met de bus  van Montréal naar Drummondville. Om 13u start Laurens zijn eerste (lees:betaalde) werkdag!
Het openbaar vervoer is hier goed georganiseerd, vooral dan de bussen. Comfortabel, stipt, wifi op de bus...maar niet supergoedkoop. De trein is nog iets duurder en rijdt minder frequent (toch voor onze bestemming).
Het valt ons vandaag nog maar es op hoe rustig en gedisciplineerd alles hier verloopt. Niemand loopt je onder de voeten, overal keurige rijtjes wachtende mensen, op de metro geen gedrum om op en af te stappen...

Gezien in Montréal.