Vijfde maand achter de rug.

En nog altijd blij dat we de overstap gemaakt hebben naar Calgary, ook al moeten er eerst korte ritjes afgewerkt worden eer je een mooie rit krijgt.
De uitleg hiervoor: om jonge, onervaren chauffeurs tevreden te houden, geven ze de verre reizen in de zomer aan hen.
In de winter krijgen de meer ervaren chauffeurs de lange -lees: lastige- ritten omdat zij er niet mee in zitten om in de sneeuw te rijden en sneeuwkettingen te leggen.
Tof om te weten...maar ik wil ook bij goed weer eens een mooi ritje, is mijn reactie dan.
Wel, net op het moment dat er weer eens een duchtig gesprekje zat aan te komen, kreeg ik de mooiste rit tot nu toe. Montreal-Laredo, Laredo-Edmonton, Edmonton-Manchester, New Hampshire. Elke halte zo'n 4000km uit mekaar.
De mooie reizen compenseren voor een stuk de frustraties van het werken bij Sgt.

First nation.

Vanavond gestopt rond een uur of 8-en het is hier al pikdonker- op een parking met restaurant, motel en tankstation, waar nog andere vrachtwagens staan. Want als we nu doorrijden dan zijn we zoet voor zo'n kleine 290km door de onbewoonde wereld.
Daarjuist even doorgereden en afgeslagen naar 'lake simon'.
We kwamen uit in een indianen-wijk of reservaat zoals het hier ook genoemd wordt. Het was net of je door een getto of een zigeunerkamp reed...weer dat bevreemdende gevoel....

Wat gegoogeld over indianen in canada, want zij zijn the first nation én hebben het land zijn naam gegeven. 'Kanata' is immers Indiaans voor nederzetting.
Blijkbaar wonen hier nog zo'n 300000 geregistreerde Indianen en sommige onder erbarmelijke omstandigheden, met veel werkloosheid, armoede, alcoholisme...en zowel de Canadese overheid, die bvb minder onderwijsgeld voorziet voor de Indianen, als de indianen zelf, die hun land niet willen verlaten en geen belasting willen betalen, houden dit wellicht in stand.
Canada heeft natuurlijk, zoals iedere 'kolonist', de Indianen slecht behandeld. Zo waren er -tot in de jaren '70- de beruchte internaten, waar indiaanse kinderen gedwongen geplaatst werden 'to kill the indian inside them'. Mishandeling en misbruik waren er schering en inslag.
Pas in 2008 heeft de Canadese premier publiekelijk zijn spijt betuigd. Dus de onderdrukking van deze oorspronkelijke bevolking is nog van recente datum.
En als reactie vechten de Indianen terug, weigeren zich te onderwerpen aan de Canadese wetten. Zo vind je in Quebec bvb. casino's en sigarettenwinkels uitgebaat door indianen, waar de politie niets kan tegen beginnen.
Maar als je er als blanke buitenkomt, dan kan je wel gearresteerd worden....

En op internet las ik een verslag over het grote aantal indiaanse vrouwen die vermist worden,maar waar de plaatselijke politie niets mee doet omdat ze uit een reservaat komen. En daar gelden andere wetten...Af en toe wordt er dan een vrouw vermoord teruggevonden. Zoals Tiffany Morrison. En die naam herkende ik van een foto die we in Quebec genomen hadden...

 Stof tot nadenken...

'k Zag 2 beren....

Een grote zwarte beer en zijn/haar jong, aan het lummelen langs de kant van de weg.... en een tiental kilometers verder staat er een 'moose' ons aan te staren aan de rand van het bos...zo'n kolossaal beest! Geef toe, als je gewoon bent van een verdwaalde kat, hond of koe te zien langs Vlaamse wegen, dan ben je best wel onder de indruk als je die beestjes, die je kent van de zoo/verkeersborden, tegenkomt.
Zó onder de indruk dat je vergeet foto's te maken (alhoewel G&G ons verwittigd hadden) :-) . We hebben een poging gedaan bij de eland, maar het was al te donker én hij/zij maakte zich te rap uit e voeten

Wat óok indrukwekkend is, is de dorpen (of paar huizen) die je hier af en toe tegenkomt. We blijven ons verwonderen hoe je hier, in the middle of nowhere, vér van de bewoonde wereld, kunt leven. Of zelfs maar overleven...
Collega's hadden al aangeraden te stoppen telkens je íets tegenkomt, ook al is het een stom hotdogkraam...omdat je nooit weet (en wij zeker niet) hoe ver de volgende stopplaats is.
En dat hebben we gedaan rond een uur of half tien vanavond bij een pompstation, met winkel én een subway (broodjeszaak). Er stonden geen andere vrachtwagens, wel een bende kinderen die in het donker aan het spelen waren rond het gebouw. En met donker bedoel ik pikdonker. Het is dus ook de bedoeling om hier te slapen, want zo rijden is echt vermoeiend...zeker ook met het idee dat er van die grote beesten voor je wielen kunnen lopen.
Op de parking staat een bord 'park at own risk'. In de winkel, die sluit om 23u, is het tamelijk druk, een constant af en aan lopen van -vooral- jonge gasten. Opvallend is dat wij de enige blanke zijn, we zijn duidelijk beland in een indianen-dorp. De mensen die ons bedienen zijn verre van vriendelijk, daar zitten geeft een beetje een 'unheimlich' gevoel...
Wanneer we buitenstappen, wenst een man, die buitenzit ons goeie reis (wij verbaasd dat iemand ons aansprak!).
Laurens zegt dat we gaan slapen...
' Here? I wouldn't do that. The kids are going to bug you all night.'
Kinderen, die moeten nu toch gaan slapen?
'They just sneek out of their bed. They hang out, just we're your truck is parked. All trucks park at Robin's donut, just over the bridge.'
Laurens zegt dat hij wel door alles heen slaapt en trouwens de lading is alleen maar telefoonboeken. Wat kunnen ze nu doen met een telefoonboek?
'They can beat you up with it!'
En ik zweer het, de man lachte niet!
Voor alle veiligheid toch een paar km verder gereden, tot aan Robin's donut....:-)

3x is scheepsrecht...

We zijn gistermiddag rond een uur of 1 kunnen vertrekken uit de Peterbilt gargage in Regina. Probleem was verholpen, ze hadden een overbodig stukje rubber gevonden....
Wij content: misschien kunnen we toch nog op tijd lossen in New Hampshire.
Na en uurtje rijden merken we dat de satelliet niet werkt....bellen naar de garage in Quebec....Laurens krijgt een speed-les mechaniek...paar dingetjes bekijken....niets helpt.
Dat wordt dus een tussenstop in St. Germain vooraleer we doorrijden naar New Hampshire.
En hopen dat niets verkeerd gaat: we hebben geen satelliet en geen telefoon én we gaan de Transcanadian Highway op...
Dinsdagmiddag, rondrijdend op zoek naar een supermarkt in een onooglijk dorp,  zo'n 1300km van Regina, krijgt Laurens dezelfde melding op zijn display en de trekker schuddert en schokt opnieuw....'t is niet mogelijk....en natuurlijk geen Peterbilt in velden of wegen te bekennen.
Hallo Quebec?
Niets aan te doen: de reis van nog zo'n 1700km zal de trekker op die manier moeten afleggen...zwoegend en daverend en hopend dat er niet teveel steile hellingen aan te pas komen.
Here we go!

Gezien in...

...een plaatselijke krant in Morris, Manitoba.

...Manitoba, ergens onderweg. Toepasselijke naam als je weet dat een 'nursery' een soort tuinierdersbedrijf is waar ze bomen en planten kweken...:-)

...Texas.

...een prullariawinkel in Memphis. En neen we hebben hem niet gekocht :-) .

...een andere prullariawinkel in Memphis.

Allemaal beestjes.

De processie van Echternach.

Hoe ging dat ook alweer? Drie stappen vooruit en twee achteruit...awel ja.
Het is maandag en we zitten weer in Regina.
Vrijdag hier gezeten tot halftien 's avonds en dan naar motel...tot daar waren jullie mee.
Zaterdag waren we 3u onderweg en daar was hetzelfde geluid weer...hetzelfde als donderdagavond, alsof de trekker geen garage gezien had...
Gestopt bij de Peterbilt in Brandon: 't is weekend...we hebben tijd voor u woensdag of donderdag.
Hallo, Quebec?
Daar kregen we opdracht om naar de flying j in Winnipeg te rijden en te wachten op orders. Intussen waren we al 570km ver van Regina.
In Winnipeg afgekoppeld en 'bob-tail' naar de grenspost in Pembina gereden. We hadden met SGT overlegd dat dit het beste was om toch een regeling te treffen voor de werkvergunning die dinsdag verloopt.
Daar aangekomen, rond een uur of halftien 's avonds, krijgen we te horen dat we een geldig contract van SGT moeten hebben. Hadden we ook al gezegd, maar SGT 'wist' dat dit niet nodig was. We hadden genoeg aan reispas en LMO (Labor Market Opinion) volgens hen. Niet dus....Gelukkig hadden we een vriendelijke, 'vaderlijke' douanier die ons alles haarfijn uitlegde en meezocht naar een oplossing. En die was dat we 's anderendaags een contract lieten faxen vanuit Quebec naar de douanepost.
Ondertussen was de douanier wel al bereid mijn visitor's permit te verlengen. Daarvoor moest ik tevoet naar Amerika wandelen....:-)
Daar kom je dan aan een loket buiten:
'why didn't you take the car?'
'they told me to go on foot'
'who? the Canadians?'
'yes'
'ok. Go through those doors'
Ondertussen staan er nog 3 andere douaniers met argusogen toe te zien of je niet de verkeerde kant opgaat...
Binnen zitten er nog 2 die je zeggen dat je moet gaan zitten...en al die tijd heb je zo'n beetje het gevoel dat je een potentiële crimineel bent...
Na 5 minuten krijg je een papier met je naam op en de boodschap 'refused to enter US' of zoiets.
En dan mag je terug naar Canada wandelen. Daar staat er weer een douanier je op te wachten.
'What are you doing here?'
'I want to renew my visitor's permit and had to go to the other side first.'
'who told you that?'
En dan word je gelukkig gered door een 2e douanier:
'it's ok, she's doing something inside'
Ondertussen is het al 23u en hebben we 1 visitor's permit en 0 working permit. De dispatch in Quebec heeft beloofd al het mogelijke te doen om morgenvroeg (het is zondag!) een contract door te faxen.
Dan maar slapen na onze voorraad blik-eten te hebben aangesproken. De douanier had ons nl verzekerd dat 'you're not going to find something to eat in this part of the world'. We zitten dus echt in the middle of nowhere...
Om een nog langer verhaal kort te maken: rond een uur of 10 zondagmorgen had Laurens, 150dollar armer, een nieuwe werkvergunning op zak...
Terug naar Winnipeg voor de volgende taak: de Peterbilt-garage.
En hoe luidt de opdracht vanuit Quebec? Rij terug mét oplegger naar de Peterbilt-garage in Regina...dus zo'n 570km terug (dat is hetzelfde als bvb van Lebbeke naar Dijon) en daar gaan ze maandagavond of dinsdagmorgen tijd hebben...
Ook al willen ze dan de garage in Regina laten opdraaien voor de kosten...dit kan toch niet de beste oplossing zijn??
Maar soit, Laurens heeft alles op satelliet laten zetten, zich zoveel mogelijk proberen in te dekken...and here we are again.
Het is maandagmorgen 8u30 -ja, ze hebben ons als eerste binnengelaten- en we zitten weer waar we vrijdagmiddag zaten...
Als we terugkijken op ons weekend, hebben we het gevoel dat we in Absurdistan gezeten hebben...