Hallo?

We hebben dus van halftwee tot halftien vanavond in de Peterbilt-garage zitten wachten!
De camion is eindelijk gemaakt.
'Who is paying?'
Hallo? SGT natuurlijk.  Laurens had vanmorgen tot 3 keer toe de garage in Quebec aan de lijn gehad die uiteindelijk de toestemming gaf om de cilinder te laten maken.
En dan krijgen we de boodschap van de Peterbiltgarage dat ze vooraf niets afgesproken hebben met SGT omdat de meeste firma's dag en nacht te bereiken zijn, maar dat de avond-dispatch in Quebec van niets weet en dus ook geen visarekeningnummer kan/wil/mag doorgeven.
"So you can't take the truck, we have to send you to a hotel'.
Hallo? En dat horen we nu pas? En wie gaat dat betalen?
Nog maar es telefoneren naar de SGT-dispatch. Die weet van niets maar verzekert ons dat SGT taxi en hotel zal betalen.
En zodoende zijn we gearriveerd in the travel inn, hebben nog maar es macdo gegeten wegens geen alternatief (hebben daar wel voor de eerste keer een sprekende vuilbak gezien :-)  ) en zijn nu aan het kijken naar OWN (oprah winfrey network).
En we verwonderen ons nog maar eens over de slechte organisatie en communicatie en hoe stug en stroef het leven soms verloopt in dit 'beloofde land'.....of is dit weer een typische SGT-ervaring?

Tip!

En het is lang geleden dat we het nog eens over eten gehad hebben :-) .
En dit is het moment. We zitten nl. voor de 2e keer deze week in de garage! Dit keer een kapotte cilinder. Leve Peterbilt!
Een paar uurtjes wachten dus...de garages van Peterbilt hebben wel altijd (en we hebben er toch al een paar gezien) een deftige lounge voor de chauffers met douche, koffie, tv, internet...1000x beter dan de chauffeurslokalen van SGT!
Blog-time dus: en we leveren graag een paar eet-tips voor potentiële  amerika-bezoekers.
We kwijlen af en toe bij het idee van mossel-friet, vol-au-vent, worst met rode kool, witlof in hesp, gekookte patatjes, verse pistolets en prepare....
Maar we hebben hier (en dan vooral in de VS) toch ook onze favorieten gevonden.
Af en toe lukt het om niet in een truckstop te gaan eten: gezellige drukte, meer keuze, ander decor....gewoon zoals we bij ons uit gaan eten.
En als het dan nog lekker is, dan is dat mooi meegenomen.
Veel restaurants hier maken deel uit van een keten en je vindt ze dan ook in veel steden én in verschillende staten terug.
En dat vinden we bvb niet erg van 'the waffle house', die in onze top 5 staat.
We hebben die al es vermeld (zie the waffle house van 15mei) maar het verdient wat meer aandacht omdat we hier heel graag komen ontbijten.
En het is niet zozeer voor het eten (hoewel de 'scrambled eggs with cheese' hier het lekkerst zijn) als wel voor de sfeer en het concept.
We zitten, als we kunnen, aan de toog en daar kan je gans het kook- bestel- en afwasgebeuren volgen. Voor hun bestellingen gebruiken ze een eigen vocabulaire. De hash browns kan je bvb op verschillende manieren krijgen: 'scattered' (los op de grill), 'smothered'(met ajuin), 'covered' (met kaas), 'diced' (met tomaat) enz...en dat wordt áfgerateld....
Iedere garcon heeft zijn eigen tafels, neemt de bestelling op, geeft bestelling door aan de kok, geeft eten door, ruimt af én doet de afwas van zijn tafels.
En dit is verschillend met andere restaurants hier: meestal heb je iemand die je naar je tafel brengt, iemand die je bestelling opneemt en brengt, iemand die afruimt en dan natuurlijk het keuken- en afwaspersoneel.
Hier niet dus en iedereen, kok en garcons, werken op een paar vierkante meter, vlak vóór je neus.
Super!
Meestal toch: 1maal in een waffle house beland waar een paar garcons ruzie hadden. En wij, aan de toog, konden de ijskoude sfeer letterlijk voelen. Bizar.
Ook al wat gekletst met 1 van de garcons, manneke van 16jaar, werkte al 2 maanden in the waffle house en deed nog een 2-tal andere jobkes.
Hij volgde thuis-onderwijs, omdat ze blijkbaar veel verhuizen. En dat vond hij niet erg, zo kon hij zijn zus naar school brengen en als hij dit jaar niet slaagde, begon hij volgend jaar gewoon opnieuw. Hij verdiende 2,13$/uur (!!) en mocht alle tips die hij kreeg, houden.
Als kok verdien je hier 7,50$ en hoe beter je bent, hoe meer je verdient.
Nog een paar wetenswaardigheidjes:
Het eerste waffle house was in 1955 in Georgia. Op een bepaald moment aangeklaagd wegens racistisch (het personeel weigerde minderheden te bedienen en gaf hen bedorven voedsel) maar uitgegroeid tot een cultureel icoon met een stel huisregels.
En er zijn meer dan 1600waffle houses verdeeld over 25 staten, vooral in het zuiden en ze zijn allemaal 24/24, 7/7 open.  Waffle house is ook 1 van de grote corporaties die garant staan voor opvang en voedsel voor slachtoffers tijdens het tornado- en hurricane-seizoen.

Meer tips volgen!

grote cabines / big sleepers

De grote firma's voorzien meestal standaard sleepers. Eigen rijders en verhuisfirma's hebben daarentegen wel eens mega slaapcabines. De draaicirkel is zo ongeveer dezelfde van een Boeing747!

Rustdag 14.

Die begon eigenlijk gisteren-namiddag al. Na een open gesprek met Stan, de dispatch in Calgary, die sinds 3 maand voor SGT werkt en zowat hetzelfde gevoel bij het reilen en zeilen in de firma verwoordde als wij. Hij begreep onze frustratie perfect en raadde Laurens aan om toch bij een andere firma te solliciteren als hij  de kans kreeg. Tja...
En daarna hebben we de namiddag doorgebracht in een internet-café in Edmonton. We hadden immers de dag ervoor vernomen dat SGT de werkvergunning-verlenging van Laurens nog niet aangevraagd had :-\  en dus moesten we in allerijl en zo'n beetje a l'improviste de aanvraag versturen via internet. Stress, zweten, vloeken...enfin de herinnering aan het eindeloze papierwerk in België  was levendig aanwezig.
En nu is het afwachten. De kans bestaat dat Laurens vanaf maandag niet mag werken tot de papieren in orde zijn. We mogen alleszins niet naar de VS omdat het risico te groot is dat we daarna Canada niet meer binnenmogen zonder geldige werkvergunning...een gans gedoe dus....we weten niet wat ons te wachten staat vanaf zondagavond.
Gisteravond dan maar wat afleiding gezocht: naar de cinema geweest in één van de grootste 'malls' ter wereld, de west Edmonton mall. Hier vind je zo'n 800 winkels, 100 restaurants, een schaatsbaan,een waterpark, een zeilschip, een aquarium, een zeehondenshow, een Chinese supermarkt enz enz enz. Best wel indrukwekkend én vermoeiend.
Maar de film was leuk ('Ted'). De portie tortilla's die wij gekocht hadden, was in ons ogen gigantisch maar eigenlijk bescheiden in vergelijking met de hopen chips, popcorn en cola die de mensen rond ons verorberden.

Vandaag dan nog maar es een paar uur doorgebracht in een Peterbilt-garage wegens problemen met de batterij. Zucht.
En vanavond lekker gaan eten in de 'mall'. Voor het eerst superlekkere mosseltjes gegeten...bij een Italiaan.
En morgen telefoonboeken gaan laden in Edmonton, voor New Hampshire. We weten alleen niet of wíj die gaan lossen in de VS -de werkvergunning weet je wel- we rijden alleszins in de juiste richting maar dan wel via de Transcanadian highway, een 2-vaksbaan, 2000km aan een stuk bos. We zullen best een overlevingspakketje meenemen :-) .

Tom Vervecken 'live'.

En dat is wel bijzonder omdat Laurens al bijna 2 jaar mailt met Tom zonder hem ooit gezien te hebben. Tom is afkomstig uit de Kempen (en zijn accent bewijst het :-) ) en woont al 7jaar in Lethbridge, Alberta samen met zijn vrouw en zoon.
Hij is laatst 40 geworden en dat weten we goed omdat we zijn verjaardagsfeestje gemist hebben terwijl we onze tijd aan het verdoen waren in de garage in Quebec!
Maar voila, nu is het toch eindelijk gelukt en we hebben samen een paar uur gekletst, (lekker) gaan eten en kennisgemaakt met Tom zijn passie voor wagens en zijn werk: hij rijdt op Californië en Texas afwisselend met vlees en groenten en fruit. Hij houdt van zijn job hier en is supercontent over zijn baas in Calgary.
Wat niet wil zeggen dat hij het leven hier als rooskleurig voorstelt, hij heeft ook de nodige aanpassingsperikelen gehad....maar hij is hier gelukkig en wil niet meer terug naar België . Wel mist hij -na 7jaar- nog altijd de Belgische frieten én Bastos sigaretten :-) .
En volgende week arriveert Frank, een Belgische ex-collega van Tom, om zijn geluk te beproeven bij dezelfde baas als Tom. En ook Laurens heeft Frank leren kennen maar dan langs Hollandse wegen....de wereld is écht klein!
Bedankt voor de gezellige avond, Tom!

Montana.

En het landschap gaat naadloos over bij het binnenrijden van Montana in...meer van hetzelfde. En nog meer koeien, paarden, veel herten en ook een kudde buffels gezien. En schapen, wat hier toch uitzonderlijk is, voortgedreven door 1cowboy op de quad en 2 cowgirls te paard. En natuurlijk was er dat ene zwarte schaap dat niet meekon met de kudde...:-)

En de Rocky Mountains zijn er ook natuurlijk, die lopen nl. van in New Mexico tot in Canada en Alaska

Om de 15á 20km kom je een dorp tegen, het ene al kleiner dan het andere, met namen als Moccassin, sweet grass en deze vond Laurens ook hilarisch :-).

En in de grotere dorpen vind je een benzinestation mét koffie en daarnaast een western-winkel. Voor ons zó uit de film weggelopen, met de meest fantastische koopwaar zoals lasso's, verschillende merken cowboyhoeden en -laarzen, zadels, ... Maar hier komen de locals 'grease for my boots' vragen en vind je stevige loodzware jassen en werkkledij...want dit is voor hen real life en dat 'cowboy'-leven zal niet zo romantisch-avontuurlijk zijn als wij het kennen uit de film maar eerder loodzwaar. Weeral prachtig om door te rijden en plaatjes van te schieten...maar hier leven...daarvoor heb je volgens ons een grote dosis passie, avontuurlijkheid en uithouding nodig.

Wyoming.

Wyoming heeft een mooi grensbord (Delaware en Vermont bvb. zijn hierbij vergeleken gewoontjes, beetje saai)...

Wyoming staat in de onderste regionen van de ranglijsten bevolkingsaantal, belastingen en misdaad. Het landschap is dor en desolaat, op de paarden, koeien en enkele eenzame reclameborden na.

En deftig eten vinden was ook niet simpel. Pas naúren rijden, vonden we dit, naast de truckstop