Ja, 'k weet het....

...'k ben mijn belofte niet nagekomen. 'k Heb dus al van veel mensen onder mijn voeten gekregen omdat ze maar aan 't wachten waren op wat nieuws op de blog. Mea Culpa!
Maar zoals de meesten al weten: de eetkamer is weer open. En het was super om alle vertrouwde/trouwe mensen terug te zien. Dat gaf ons echt een warm gevoel en deed ons de zere voeten en stijve spieren na het eerste weekend vergeten.
Ondertussen draaien we weer op volle toeren en hebben we onze gerechtjes weer in de vingers ( het was wel efkes zoeken). Het grote verschil is dat we nu voor een tijdje met ons twee werken, zonder helpers.
Ook Laurens heeft er zijn eerste Europese ritje opzitten, naar Zwitserland. Met de 'platte neus' en een 'klein' cabientje :-) en tupperware producten.
Het leven gaat dus weer zijn gangetje. Mensen vragen wel es of we canada niet missen....neen, canada op zich niet, wel misschien het reisgevoel, het onderweg-zijn en alle nieuwe dingen die je ontdekt...en we blijven ook de mensen die we leerden kennen, volgen via facebook. En dan zijn we stiekem wel eens jaloers....
En we hebben al genoten van onze zetel, kletsen met familie/vrienden, lekker zelf koken of uit eten gaan....en de verschillen hebben we gepoogd in een paar fotootjes te gieten, voor de leute:

En reis-foto's die de blog niet gehaald hebben, hangen we op in de eetkamer. Kwestie van het reisgevoel een beetje te behouden.....:-)
Alvast bedankt trouwe lezers....jullie motiveerden ons om te blijven schrijven!
Voila, hiermee wordt de blog officieel afgesloten (met toch een beetje weemoed). Maar wie weet of de toekomst nog blog-avonturen in petto heeft???

Vlucht.

Aan het wachten in YYC, de luchthavenvan Calgary. En onze vlucht heeft al een klein uurtje vertraging.
Hopelijk niet veel langer, want ze hebben voor vanavond en vannacht hier 15cm sneeuw voorspeld...is wat anders dan hetgeen op de camion lag vanmorgen

En wat doet ne mens op de luchthaven? Rondsnuisteren in de winkeltjes, bvb bij Bernard Callebaut, broer van.....:-)

...en bloggen natuurlijk. Hou de blog trouwens in het oog, als je nieuws wilt over de eetkamer tenminste.
See you in Belgium!

En de laatste keer...

...slapen in de camion straks. De valiezen zijn zo goed als gemaakt.
En in een truckersleven plannen maken is ok....ze doen lukken is iets anders:
Jammer, maar we zijn niet meer bij Chris en Diego geraakt (openbaar vervoer is hier precies niet simpel). Maar langs deze weg wensen we jullie veel succes bij de permanent residence- examens!
En jammer genoeg zijn we ook niet tot bij George &Gwen geraakt in Quebec, bij hun huis-aan-het-meer. Wie weet ooit.... bedankt voor de fijne klets-momenten.
En er zijn zoveel dingen die we hier niet vermeld hebben:
-zoals de liefde van de Amerikanen voor hun vlag, die je overal en in allerlei vormen ziet.
-zoals de onophoudelijke bliksemschichten, een uur aan een stuk, in Arkansas.
-zoals de (weliswaar platgereden) armadillo's (gordeldieren) en slangen in Texas
-zoals de ouderwetse, zedige, stijve 'uniformen' van vrouwen en meisjes, waarschijnlijk behorend tot een of andere godsdienst
-zoals de Amish-gezinnen in de Mcdonalds en de Wallmart
-zoals de 'waitresses' in de 'diners' die je aanspreken met 'hon' of 'sweety'
-zoals de eindeloze lucht- en wolken-formaties, die je eigenlijk niet op foto kunt pakken
Zoals zovele ervaringen die niet te beschrijven zijn.....

Laatste keer...

...ontbeten bij Denny's, de was gedaan bij Flying J, bij Timmeke koffie gedronken....
En voor de eerste keer Frank gezien! Hij is hier sinds een kleine maand en na de skype- en facebook-conversaties konden we samen koffie drinken. Op de valreep dus...
Hij werkt in dezelfde firma als Tom en is voorlopig heel content dat hij de stap gezet heeft.
En we denken dat hij alleszins een betere werkgever getroffen heeft: goeie opvang bij aankomst, betere betaling, beter uitgeruste en onderhouden vrachtwagen, iedere maand wasbeurt voor de camion....
Tof dat we je toch nog gezien hebben en geniet ervan, Frank!

Maandag...

...vertrekken we vanuit Calgary, om dinsdag in België te landen.
Het was niet simpel om te boeken, wegens onze Europese visakaart.
En er valt wel 't een en 't ander te regelen: papieren voor de verzekering, bankzaken hier, onze postbus, de laatste paperassen voor sgt, nog wassen, selecteren wat terug mee moet naar België , misschien nog es afspreken met Chris en Diego, die zo'n 1,5u van hier wonen, misschien nog iets bezoeken in Calgary...dat alles als het weer wat meevalt, want er wordt meer sneeuw voorspeld. En Laurens wil nu zeker geen risico's meer nemen met de Peterbilt...

Koud.

Eerlijk gezegd zijn we niet rouwig dat we de winter hier niet moeten doormaken.
Het is hier nu al aan het vriezen, ook overdag, er valt lichte sneeuw en de wind kan best ijzig zijn.
Op het weerbericht zie je ook de eigenlijke temperatuur én de gevoelstemperatuur ('feels like') omdat de gure wind de koude nog versterkt. En die wind kan zóhevig zijn, dat rijden met een lege oplegger niet zonder gevaar is.
De stad Calgary is voorzien op de barre winters. Zo heb je de +15walkway door de stad: een wandelweg, 15feet boven de begane grond, 16km lang, die winkels en gebouwen verbindt.
Ook op parkings zijn stopcontacten voorzien, waar je de motor-verwarming van de auto kan inpluggen.

Calgary by night.

Rustdag 17.

Vandaag is Laurens gestart met een mailtje naar SGT, waarin hij officieel meldt dat hij wil werken tot 30oktober en daarna naar België  vertrekt en niet weet of/en wanneer hij terugkeert.
Na een paar telefoontjes, waarbij hij uitdrukkelijk geweigerd wordt om met de baas te spreken - 'mr. Coderre ne parle avec les chauffeurs' - moet er overlegd worden en moeten we wachten op een antwoord/besluit tot 17u. Laurens heeft nogmaals gevraagd voor een rit naar Quebec en werk tot eind oktober....
Naar 't stad dus....en het doet zó goed om weer eens rond te lopen in de drukte, tussen hoge gebouwen en winkels, met leuke restaurantjes en stadsmensen....een verademing. Voor ons toch...

En rond 17u vinden we een telefoon in een winkelgalerij -waar we trouwens in het Nederlands geantwoord worden door een oudere hollandse heer die naast ons zit en al 60jaar in Canada woont- en na nog wat gepalaber is het definitief antwoord van SGT: geen reis naar Quebec, de Peterbilt moet in Calgary blijven staan, je stopt met werken maar je krijgt nog 2 weken uitbetaald en het vluchtticket van Laurens wordt terugbetaald. Ok, jammer van de reis, maar toch mooie deal.
Nu zijn we gerust, kunnen we plannen en hebben we toch nog een camion-dak boven ons hoofd.
Nog een wandelingske in 't stad en iets gaan eten....

Zesde maand achter de rug.

Inderdaad, een half jaar. Een half jaar dat voorbij gevlogen is.
Misschien ook genoeg om te weten of onze toekomst hier ligt-of niet.
Hoe dan ook, na een half jaar is' t goed geweest en keren we terug,
eerst en vooral omdat we jullie beginnen te missen én omdat sommigen onder jullie ons blijkbaar beginnen te missen ...

Afgelopen maand was buiten de gewoonlijke perikelen met Sgt en de camion, de mooiste.
De route richting Calgary, de -te korte- ontmoeting met Chris en Diego, onze terugkeer naar The Big Texan, het lekkerste Mexicaanse eten ooit, het omwegje om Mount Rushmore te bezoeken, enz...

Zes maand is niet genoeg om te weten hoe het leven van een chauffeur hier is, dat weten we ook wel. We  hebben zelfs de winter niet meegemaakt én geloof me, de winters hier in het noorden zijn bikkelhard.
Wat ik ondertussen wél weet is dat het hier, in tegenstelling tot Europa écht nog superleuk rijden is maar alstublief... zoek eerst een goeie baas!


Ik ben o zo blij dat Hanne in dit zotte avontuur wilde meegaan. Het was een niet te beschrijven ervaring. Maar of onze toekomst hier ligt betwijfelen we, ons leven bestaat  immers niet alleen uit 'trucken'.

Terug in Calgary.

Vandaag gelost in Calgary en daarna naar de Sgt-yard.
Het wordt tijd om te melden dat we teruggaan naar België. Ideaal zou zijn dat we een laatste rit kunnen doen naar Quebec en daar eind oktober de vlieger op. Dus uit beleefdheid geven we 2 weken vooropzeg....
Maar ideaal bestaat niet...en zeker niet bij SGT.
Ondertussen is ook Rob, die samen met ons in Texas stond te wachten op een lading, ook gearriveerd. Helemaal niet content want ze hebben hem in Laredo nog 2dagen langer laten staan én hem uiteindelijk een rit naar hier gegeven, zo'n 3500km van huis, waar hij eigenlijk vorige week had willen zijn. Maar Sgt had daar anders over beslist.
Rob, een clevere, sympathieke gast, rijdt nu ongeveer 2 jaar met de vrachtwagen, bij Sgt begonnen zoals velen en kan nu met 2jaar ervaring bij een andere firma beginnen. En dat is ook zijn plan, áls hij thuisgeraakt.
En dan ons nieuws: na enkele minuten overleg met Quebec, krijgen we de melding dat Laurens dan maar vandaag moet stoppen, want de Peterbilt moet absoluut in Calgary blijven staan. 
En we krijgen van Stan de melding dat we vanavond nog in de truck kunnen slapen, maar morgen waarschijnlijk de sleutels moeten afgeven....
Salut en de kost, dus!
Helemaal van ons melk, gaan we samen met Rob, ook van zijn melk, gaan eten.
Het wordt uiteindelijk nog gezellig én het levert ook wel nieuwe ideeën op: morgen gaat laurens gewoon resetten én een hartig woordje babbelen met Quebec (het zoveelste) en we gaan Calgary bezoeken...
En Rob die gaat morgen lossen in Edmonton en wil dan naar huis, als die 'retarded' hem tenminste een reis in de goeie richting geeft, 'that idiot'....:-) Good luck, Rob!

Cartoon-camions.

Dat zijn de camions die je je zo kunt voorstellen met een zonnebril of een sigaret, die stoer doen en de macho uithangen....ok, misschien heb ik een rare fantasie, maar geef toe...deze blinkers zie je toch zo figureren in 'cars' of een stripverhaal ?

Dangerous loads

Commentaar van Laurens: 'als ge daar mee rondrijdt in Duitsland, sta je na 20m al aan de kant'. Hier is het blijkbaar geen probleem....je ziet wel eens iemand rondscharrelen langs de baan om zijn kast bij mekaar te rapen....:-).

Caterpillar

Sinds kort rijden er Caterpillar trucks, voorlopig alleen kippers.

Autotransporters.

South Dakota.

Deze staat krijgt een aparte behandeling omdat hier ook het hoofddoel van onze terugreis ligt.
Alhoewel de kogelgaten in het welkom-bord niet echt geruststellend waren...

South Dakota is bekend van het stadje Sturgis, dat jaarlijks op 5 dagen 450000 motorrijders ontvangt tijdens de motorrally- terwijl het stadje 6600 en de staat in totaal 790000 inwoners telt.
De staat,  met zijn weidse prairie, is ook het decor  van 'Dances with wolves', en de inspiratie van schrijfster Laura Ingalls -afkomstig van South Dakota- voor o.a.'the little house on the prairie' en inderdaad... de film-decors passeren constant voor je ogen.

Maar de attractie van South Dakota is natuurlijk Mount Rushmore: de wereldberoemde presidenten-koppen. En die hoeven geen introductie. En daarvoor was het 'ommetoerke' broodnodig :-) .
Schitterend dat we dit konden zien...