Gezien op...

...auto's.

...vrachtwagens.

Pech onderweg (6)

Vandaag gearriveerd in Edison in New Jersey. We staan geparkeerd tegen de loskade, ze zijn juist begonnen met lossen.
Tijd voor ontbijt: pistoletjes (soort van, zij noemen ze french rolls) en koffie van bij dunkin'donut, we hebben american cheese, italiaanse salami, pastrami en suikervrije aardbei-rabarber confituur van South Carolina in onze frigo zitten. Niet slecht é :-).
Naast ons is een kleine camion aan het manoevreren. Hij rijdt achteruit...en het volgende moment worden onze 'pete' én onze koffie door elkaar geschud.
De chauffeur van de kleine vrachtwagen heeft ons 'getoucheerd'.
De man is zijn kluts kwijt, onze 'pete' zijn linkerlicht en een streep groene verf.
De ongelukkige is auto-mechanieker en hij heeft zijn dag niet: toen hij tegen de truck reed, was hij volop in discussie met een klant. Hij blijkt van Argentinie afkomstig te zijn en op de vraag waarom hij naar de States komen wonen is, antwoordt hij: "I still don't know, not even after 24years".
En als hij ziet dat we uit Canada komen, begint hij spontaan zijn Niagara-verhaal te vertellen. Toen hij jaren terug de Niagara falls met zijn gezin en Argentijnse schoonmoeder wilde bezoeken in Canada (want aan die kant zijn ze het indrukwekkendst), bleek dat zijn schoonmoeder niet het nodige visum had en dus Canada niet binnenmocht.
Dus ze besloten langs de oever van de rivier, aan Amerikaanse zijde te picknicken.
Na het eten stappen ze met de kleine efkes in de rivier-die zo'n 30cm diep was- om pootje te baden en de handen te wassen. In een mum van tijd waren ze omsingeld door een aantal politie-auto's en werden ze beschuldigd van 'child endangerment'. Toen Alejandro (onze chauffeur dus) wilde uitleggen dat het water echt ondiep was en 1 van de flikken benaderde, werd hij stante pede vastgegrepen en gehandboeid. En samen met zijn vrouw naar het politieburo meegenomen.
De man was na al die jaren nóg onder de indruk...
En dat is óók een stukje Amerika.
De 'pete' zijn bluts valt erbij in het niets...

Toeteren.

En dit is de claxon van de Peterbilt.

Vaak vragen kinderen, vanuit voorbijrijdende auto's, om te claxoneren. En dat doen ze via het 'trekgebaar'. In de volvo was dat niet zo spectaculair want dat was een gewone stuur-claxon. In de 'pete' heeft het toch wat meer 'cachet' en Laurens test dan ook dagelijks 'om te zien of het nog marcheert' :-).

Frontstuurcabines / Cab over engine

Platte cabines zijn eerder raar te noemen in Amerika. Hier gelden geen beperkingen in lengte van de trekker maar waarom de meesten kiezen voor een trekker met neus is mij een raadsel.

Rechtzetting (2).

We hadden het al voorspeld dat er nog foutjes zouden tussensluipen...
En volgens Laurens'logboek is rustdag 10 eigenlijk rustdag 12.
Rustdag 10 had zich vermomd als verhuisdag (van Quebec naar Calgary) en rustdag 11 moesten we noodgedwongen doorbrengen op de Sgt-yard omdat het nazicht van de 'pete' wat uitliep (zie 'tabarnak').
En het is algemeen geweten dat verhuis- en 'tabarnak'-dagen niet veel rust of ontspanning meebrengen, vandaar...:-)
Dus onze volgende rustdag wordt de dertiende....voila....rechtgezet.

Saai maar proper.

Vanuit Laredo -en dus eigenlijk vanuit Mexico- hebben we een lading 'health products' meegebracht naar Brantford, bij Toronto voor Procter&Gamble. Uit de papieren konden we opmaken dat het ging over anti-hoest producten.
Daarna papier opgepikt voor ergens in Quebec en dan een lading rollen papier voor Pennsylvania.
En dat is saai in vergelijking met de lading die Gwenn en George laatst meehadden: huiden van elk. De elk is een hertensoort, ook Wapiti genoemd, groter dan het edelhert en vooral voorkomend in Noord-Amerika, waar je ook elk-farms vindt.
G&G moesten dus van de slachterij elk-huiden opladen. Niet de mooie propere lapjes, klaar om voor de haard te leggen, neen...beestje stropen en vel, hup op de camion, nul de botten gekuist...met als gevolg: groene vliegen overal, veel kuiswerk en na het kuiswerk nóg een lading maden vinden in de oplegger... Geef mij maar onze saaie rollen papier!

Vierde maand achter de rug.

O wat ben ik blij da'k soms ne zagevent ben: mijn gezaag en gemekker over de te korte ritten, èn de transfer naar Calgary hebben toch wat opgebracht.
De eerste rit weg uit Alberta was wel eentje naar Pennsylvania, dan natuurlijk weer richting Québec, dan een paar ritten oostkust....ah jaa.
Dan volgde eindelijk eens een rit om ons tot aan de Mexicaanse grens te brengen. Het was véél te heet maar ala dat nemen we er bij, de ontmoeting met George en Gwenn was weer de moeite, en Memphis was echt top!
Niet dat we een berg kilometers hebben afgelegd maar we hebben ruim de tijd gehad om onze nieuwe-welja- trekker deftig schoon te maken én te installeren.
We kijken blij terug naar de vierde maand!

Nashville.

En om het feest compleet te maken, besloot Laurens om nog efkes te stoppen in nóg een Muziekstad.
Van George en Gwenn wisten we dat de TA-truckstop in Nashville zowat ín het centrum lag en inderdaad...te voet de brug over en we hoorden welke richting we uit moesten. De truckstop was trouwens geheel in stijl ingericht :-).

Nashville is de hoofdstad van Tennessee én van de countrymuziek.
Zo is er de grand ole opry, waar je 's werelds langst lopende live radioshow kunt bijwonen. En ook al hadden we maar een paar uurtjes...we hebben de sfeer kunnen opsnuiven.
In vergelijking met Memphis was Nashville naar ons gevoel cleaner, meer het grootstads-gevoel, blanker maar even muzikaal. Bij iedere stap die je zette, belandde je in een andere bar met een andere live- band.

En gezien we nog moesten eten: jack's  BarBQue binnengestapt, eerder per toeval...nadien gelezen dat dit één van de betere bbq-restaurants is...alhoewel restaurant...eerder een cafetaria waarbij je aanschuift en je eten op een isomo-bord op een dienblad meekrijgt. Wel lekker maar niet om van achterover te vallen: ribbetjes, 'porc shoulder', kip, kalkoen, 'beef', ...alles 'smoked' met mac'n cheese of 'mash' en zoet 'cornbread'. En dat is wel het typisch Zuiderse eten, in Texas vooral beef, in Tennessee vooral varken maar ze barbecuen zowat alles en houden wedstrijden over wie de beste barbecuesaus maakt .

En als je het Zuiden bezoekt, mag je niet naar huis zonder een paar 'boots'. Wij hebben onze maat nog niet gevonden :-) .

Soulville.

En een bezoek aan Memphis zou niet compleet zijn -althans niet voor ons want dit is wél onze muziek- zonder een bezoek aan het Stax-museum.
Dus ook al is de rustdag voorbij, toch nog een paar uurtjes afgesnoept vandaag.

Stax was in de jaren '60 hét productiehuis en icoon van de soulmuziek, die artiesten als Booker T andthe Mg's, Otis Redding, Wilson PicketAl Green, Sam and Dave en later Aretha Franklin, James Brown, The Jacksons , Isaac Hayes enz...in huis had.
In woelige tijden van rassendiscriminatie was het uniek dat blanken (de oprichters bvb) en zwarten zo nauw samenwerkten en muziek maakten.
'We didn't see colour, we just saw talent'.
Daar kwam echter een eind aan  na de moord op Martin Luther King: de zwarten werden achterdochtig en het familiale gevoel verdween. Stax ging dan ook failliet korte tijd later. Maar geschiedenis was geschreven en waar de originele stax-opnamestudio stond, kan je nu het Stax-museum bezoeken.

En hier eindigt voor ons jammergenoeg het Memphis-verhaal. Duty calls.
Maar als we de kans krijgen komen we terug want het is een indrukwekkende stad met veel sfeer, muziek en geschiedenis, een stad die aan je plakt....

Always the king (2).

In de cafetaria waar we zaten, kregen we telkens ander gezelschap (want het was echt zoekenvoor een plaatsje).
Eerst waren het 3dames, moeder en dochter uit Colorado en de 3e dame uit Californie. De jongste -geboren na Elvis'dood- was de hevigste fan. Ze mochten straks bij de kaarsjes-wake, als lid van een fanclub, deel uitmaken van de erehaag waar de fans op weg naar het graf doormoesten. Een hele eer blijkbaar...En ondertussen waren ze aan het lachen met het Zuiders accent van één van de diensters, voor hen blijkbaar ook moeilijk te verstaan. Want het Zuiders Amerikaans klinkt heel zangerig, langgerekt en ze slikken veel letters in. Zo was onze zwart gids deze morgen voor ons niet altijd te volgen.
Daarna hadden we het gezelschap van 3dames uit Quebec, die zo goed als geen Engels spreken, met elkaar discussieerden over hun diabetes-dieet (terwijl de ene een grote ijs-coupe verorberde) en hun nakend pensioen.
En tenslotte zaten 2 schoonzussen naast ons. De jongste was een stapel postkaarten aan het schrijven. De oudste, met een gezicht als een verrimpeld appeltje, met grote Elvis-oorbellen, een Elvis-t-shirt en een Elvis-handtas, ging om de 10minuten naar buiten 'for a walk' en kwam iedere keer terug met een zakje van de souvenirshop. Haar schoonzus draaide dan met haar ogen omdat haar huis blijkbaar al volstond met Elvis-prullaria.
Beide dames woonden al  gans hun leven in Memphis. De oudste was geboren in hetzelfde jaar als Elvis. Ze waren naar de begrafenis van Elvis geweest en kwamen nu minstens 1 keer per jaar naar Graceland.
En zo had iedereen zijn verhaal.
Ook buiten zag je veel verscheidenheid, de een al kleurrijker dan de ander. We hoorden tamelijk veel Vlaams en Hollands, ook veel Quebecois en er waren, naar ons gevoel, meer vrouwen dan mannen.

Er was bvb een Belgisch-Nederlandse fanclub met 200man aanwezig, die een Elvis-rondreis maakten: L.A., Memphis, Hawaï en alle andere belangrijke werk-en woonplaatsen van Elvis. En Leona en Walter gingen all the way naar Hawaï, Arlette en Herman eindigden hun reis in Memphis en vlogen terug naar België, naar Denderleeuw. 

En rond 20u30 begon dan de 'candlelight vigil' ingeleid door Priscilla en Lisa Marie. Dat vernamen we pas achteraf van Arlette die een lucky shot had kunnen nemen van moeder en dochter Presley. Want er was een massa volk en je zag in feite niets van het officiele podium. Behalve de mensen dan die 's morgens post gevat hadden bij de ingang van Graceland om als eerste met een kaarsje naar het graf te wandelen.
Velen hadden het geduld om úren aan te schuiven, anderen hadden zich bij een privé-altaartje geïnstalleerd.
En hier en daar zag je ook Elvis verschijnen.
En misschien is het erover en is het ook wel een beetje geldklopperij (zoals een Vlaamse fan verontwaardigd het noemde, hlemaal niet in de geest van Elvis, die een gulle gever en weldoener was), het hééft ook iets en voor velen zal dit echt wel een hoogtepunt zijn in hun leven. En dat kunnen we alleen maar respecteren...