Pech onderweg (5).

Jawel, klapband nummer 3, een uur nadat we vertrokken waren van aan de grens.
Een mens zou het gewoon worden, ware het niet dat dit keer de stukken band een auto geraakt hadden.
De eigenaar was kwaad omdat Laurens doorreed naar de eerste afrit en vooral geschrokken omdat 1 van de passagiers met zijn arm uit de auto hing toen de band ertegen knalde. Hij belde dan ook de flikken maar tegen dat die arriveerde, was de sfeer al gemoedelijker en besloot de bestuurder dat de schade toch maar miniem was...en de auto een ouwe tsjoek...dus geen 'minor report'.

En dan was het wachten op de mechanieker om de band -van de oplegger dit keer- te komen vervangen. Ondertussen werd de flik ge-entertaind door Laurens :-)

Na 3 kwartier arriveerde de mechanieker...voor de zware klus in zo'n 32graden. We hebben de man toch een fris colaatje aangeboden...
Verloren tijd: 2,5u.
Berichtje van de dispatch op de satelliet: 'this is not your lucky day mr.Laurens'. Zeg dat wel....

Controle.

Vandaag de grens over in Alexandria Bay, op weg naar North Carolina met rollen papier. We hebben een zee van tijd. Laurens denkt zelfs dat hij er in  achteruit kan naartoe rijden....
Voor de auto's is er een wachttijd van een paar uur, camions geen wachttijd...tenzij de state trooper daar anders over beslist natuurlijk.
Een overzichtje:
Als je aan de douane komt, ga je eerst door een soort scanner.
Dan kom je bij de douanier die de gebruikelijke vragen stelt (wat is je statuut in canada, waar woon je, waar ga je naartoe, wanneer ben je terug, wat is de geboortedag van de passagier, heb je wapens mee....) en de paspoorten en douane-papieren onder de loep neemt.
En dit keer moest Laurens ook zijn rijbewijs en logboek afgeven.
En nadat we door de X-rays gegaan waren (is bij deze grensovergang ook gebruikelijk: met de camion door een scanner gaan, daarna uitstappen, een douanier checkt kort -tot nu toe toch- de cabine en dan mag je doorrijden) moest Laurens opzij gaan staan voor controle: van de papieren van trekker en oplegger, van zijn logbook en daarna technische controle van trekker en oplegger.

Alles bleek in orde (toch de dingen die Laurens kan onder controle houden) -ondanks Laurens'ongerustheid over zijn logboek. Maar toch: "I found one thing". Eén rem-leiding, niet te zien met het blote oog is wat versleten. Conclusie: niet verder rijden, eerst laten repareren. :-\
Een mechanieker was al aanwezig voor een ander slachtoffer...diene mens had direct een paar klanten bij...want na een tijdje stonden er 5 camions. Eén moest 8u stilstaan omdat hij een kwartier te weinig geslapen had...
Verloren tijd: 3u (normaal gezien ben je in 10min. de grens over).

Midden in het leven.

Vandaag wakker geworden naast een kerkhof. Vannacht de camion geparkeerd aan de rand van een groot winkelcentrum en vanmorgen bleek dat vlak daarnaast het kerkhof lag. En dat zie je vaak zowel in Canada als in de States: de kerkhoven liggen ussen de huizen, langs de weg, open en niets afgeschermd. Bij sommige kan je er gewoon doorrijden met de auto...toch weer anders dan bij ons.

Zie je wel...

...dat Amerika klein is, zei Gwen toen we elkaar voor de tweede keer tegenkwamen, dit keer in Montreal.
Een avondje kletsen dus.

En zo kom je ook heel wat te weten. Waar je lekker kan eten, hoe warm én hoe koud het kan zijn, welke staten George en Gwen al gedaan hebben (alle behalve Hawaï en Alaska), hoe het is om als zelfstandige met eigen camion hier te werken, dat de gezondheidszorg niet zo goed uitgebouwd is ( zij staan al bijna 10jaar op een wachtlijst voor een huisarts), dat ze al beesten gezien hebben onderweg die wij alleen kennen van de verkeersborden,

dat hun droom was om in de 'pampas' te wonen en nu krijgen ze ieder jaar bezoek van een reuzeschildpad die vanuit het meer haar eieren in de tuin komt leggen, dat Gwen haar pogingen om groenten te kweken heeft gestaakt omdat bezoekers -o.a. herten- ze opvreten, dat de beste vriend van hond Gary een bever is...
En nu weten we ook waarom een doggybag een doggybag wordt genoemd: omdat hondjes -en in dit geval vooral Gary- zot worden als ze die dozen ontdekken :-)

Rustdag 7.

We zijn op weg naar Toronto met een lading bierblikjes, geladen in Williamsburg, Virginia.

En omdat we onze reset liever in de states nemen, hebben we onze 36u-stop met een dag vervroegd.
Het is de laatste dagen al bloedheet geweest en met zo'n 30graden 's avonds om 23u verandert de camion in een oven. Vandaar dat bijna alle chauffeurs hun truck stationair laten draaien 's nachts, voor de airco dus. Gezien de firma dit ten stelligste afraadt, doet Laurens dit niet. De nachtrust verloopt dus ietwat moeilijker én door de warmte én door het lawaai.
Dus hebben we onszelf getrakteerd op een nachtje in een hotel, op een druk kruispunt ergens in Pennsylvania, niet ver van de truckstop. Leve de airco!
Ook internet was moeilijk te vinden of slecht deze week, dus halen we vandaag onze schade in om te skypen en berichtjes te posten op de blog. Leve het internet! 

Take me home country road...

John Denver's deuntjes komen spontaan naar boven als we horen dat de reis naar West Verginia gaat.
En dit zagen we onderweg:
Barbecues op een stopplaats langs de snelweg. De squirrels moet je er wel bijnemen :-) 

 Sheriffs worden hier blijkbaar verkozen. Ideetje voor de flikken bij ons?

En we blijven prachtige zonsondergangen verzamelen!

Koken ergens onderweg.

Nu ja, koken kan je het nauwelijks noemen. Tot nu toe beperken we ons tot iets opbakken en daarbij een slaatje (waarin je echt wel keuze hebt).
Want er zijn toch een paar zaken die het koken bemoeilijken:
-we stoppen 's avonds vaak als het al donker is en dan is koken minder handig gezien dat buiten gebeurt.
-op de meeste truckstops sta je tussen ronkende trucks. Qua geur en lawaai is dat een opdoffer voor het kookenthousiasme. Je ziet ook weinig of geen chauffeurs een potje koken (i.t.t. Europa waar vooral Turkse en Oostblokkers dat altijd doen). Wat ze wel doen is klaargemaakte maaltijden opwarmen in de microgolfovens die je vindt op de truckstops.
-je moet je aankopen beperken gezien je geen vlees, groenten of fruit de grens mag overbrengen. En gezien wij gemiddeld om de 2 dagen 1 of andere grens overgaan én niet iedere dag een supermarkt tegenkomen...
De truuk is natuurlijk om niet álles te vertellen aan de douane. We vergeten wel es een appel of wat meloen, maar veel risico willen we toch niet nemen, dus groenten en rauw vlees zijn taboe.
Toch al es in een eerlijk moment én om het eens uit te testen, een mango kwijtgespeeld aan een -heel vriendelijke- Amerikaanse douanière. Ze kan er maar van genoten hebben :-) .

Maar vandaag heeft Laurens dus ergens in the middle of nowhere in quebec, crabcakes gebakken -meegesmokkeld uit de VS.

...en quebec weer in de zon.

Op het moment dat we het gebied van Lac St.Jean naderen, krijgen we een stralende zon en zo regelrechte reclame voor de toeristische dienst (die hier toch wat meer uitgebouwd is). Je zou zo een vakantiehuisje huren...

Quebec in de regen...

Verpakkingsmateriaal geladen in de staat New York voor Quebec. Het was een 'blind delivery'. Kort uitgelegd: klant X  bestelt bij firma A. Deze kan het product om de één of andere reden niet leveren en koopt het aan bij firma B -zonder dat de klant dit weet- en levert het product alsof het van bij firma A komt. Dit gaat gepaard met specifieke manier van laden (omwikkeld met folie of zoiets) en wisselen van papieren nadast de douane gepasseerd is.
We hebben gelost nog meer noordelijk in quebec en blijkbaar is dit de streek van de 'bleuets', met veel bleuets-velden, -'boeren' en -fietsroutes.

En de regen vergroot op bepaalde momemten het desolate gevoel, maar het blijft wondermooi.

En we vermoeden dat ze in Quebec waterverf gebruiken voor de wegmarkeringen :-) .