Pickles en chocolade.

Zoals gezegd zijn we op weg naar Calgary, met een lading die uiterlijk maandagvoormiddag moet gelost worden. En we hebben dit mee:

Machine-onderdelen, die slechts een derde van de oplegger in beslag nemen. Laurens scheurt dus door de bochten en steekt -voor 1keer- iedereen voorbij :-).
En we rijden langs een ander stuk van de Transcanadian dat precies wat dichter bevolkt is en meer gericht op toeristen. En ook hier komen we in een andere tijdszone en passeren we langs een waterscheiding. Voor een duidelijke uitlg: zie google -aardrijkskunde was niet mijn sterkste punt :-)

En vandaag eindelijk Chris en Diego nog een keer gezien in Medicine Hat (de eerste keer was in Lebbeke). Zij waren 1 van onze inspiratiebronnen bij het plannen van onze reis en hebben ook gereden bij SGT. En toeval of niet: met de 2517 waar wij nu mee rijden en waarmee zij in het tijdschrift Truckstar gestaan hebben. Maf toch? Diego zegt dat onze Pete een plastieken Pete genoemd wordt, de echte zien er zó uit:

En ik moet er geen tekeningetje bij maken: SGT was 1 van de hoofdonderwerpen tijdens onze koffieklatsch.
Nu rijden Chris en Diego voorlopig enkel in Canada, in afwachting van hun permanent residence permit, maar hun droom is zelfstandig te rijden. Ze willen niet terug naar Belgie, hebben heel wat hindernissen moeten nemen om te staan waar ze nu staan en zien er supercontent uit.
Over hun dorp, hun goeie buren, het horeca-pand dat er te huur staat voor 1$, over de perikelen bij SGT, de gekmakende sneeuwstormen, het in- team-rijden, hun terugkeer naar belgie omdat de werkvergunning niet in orde was....jammer dat we zo beperkt waren in tijd....
En toen we buitenkwamen, was er noorderlicht te zien: dansende groene vlammen aan de hemel. Chris voorspelde sneeuw....
Op de laatste valreep nog chocolade geruild voor pickles. We blijven tenslotte Belgen....:-)

Rustdag 15.

Gisteren onze 15e rustdag doorgebracht in Montreal. Laurens moest er nog papieren voor de verzekering in orde brengen. En we mochten per uitzondering de firmawagen gebruiken mits we de naft zelf betaalden.
In montreal lekker viande fumée gaan eten bij Schwarz, daarna in de file gestaan richting st.germain.
Gaan douchen in een flyingJ onderweg en dan gezocht naar een wasserette om de sigaretten-lakens te wassen. De Peterbilt is immers weer vertrekkensklaar.
Rond een uur of 10 waren we terug bij SGT.
Vandaag de ganse dag gewacht op een oplegger die vanuit Montreal moest komen. Die moet dan een deel overgeladen worden en wij moeten met dat deel naar Calgary, terug langs de Transcanadian highway om er maandagmorgen te lossen. We zouden kunnen vertrekken rond 15u. Het is nu 19u en we zijn hier nog. Ze hadden de chauffeur vergeten te zeggen dat hij direct naar st.germain moest komen, hij was nog 1,5u gaan eten....

Het leven.

En dan zit je in Canada en krijg je prachtige berichtjes van familie en vrienden die een nieuw babytje hebben. Zoals vandaag van een nichtje dat zwanger is van haar eerste kindje. En dan zitten we hier met ons twee te stralen...:-)
Een halfuur later krijg je het bericht dat een jonge vrouw van onze leeftijd, met wie we alle verjaardagsfeestjes van ons petekind gevierd hebben, gestorven is. Zomaar...ziek en na een paar weken weg...
En dan zitten we hier met ons twee kapot...
Dit plaatsje is voor jou, Els!

Newark.

Als je van Brussel naar New York vliegt, dan is de kans groot dat je op de luchthaven van Newark landt. Van daar is het met de bus zo'n 20' tot in 't stad. Dus zie je vanuit Newark de skyline van New York.

Na het lossen, gaan ontbijten in een onooglijk eetzaakje 'Ma's munchies'. Gebakken eitjes met toast en een croissant en tamelijk lekkere koffie. Tussen haakjes, we hebben in de maanden hier al meer eieren gegeten dan in gans ons leven samen : -) .
De eigenaars zijn Portugezen, maar wonen hier al zolang dat 'ma' niet meer weet waarom ze eigenlijk geímmigreerd is. Vader, moeder en dochter spreken wel nog Portugees onder elkaar...
Als we buitenstappen zegt Laurens dat hij een kakkerlak die over de toog wandelde doodgeplet heeft met zijn servet.......BWÈÈÈHHH....En in dezelfde adem zegt hij dat het al de tweede is hier. De eerste kakkerlak heeft hij gezien in het vieze, vuile, louche motel in Laredo. Toen heeft hij wijselijk gezwegen....verstandige man, die Laurens...
Maar die gebakken eitjes...die liggen precies nog altijd wat op mijn maag....:-\

volvo

De 2012.

En ook al hebben we de Kenworth niet met open armen ontvangen, hij brengt ons waar we moeten zijn en dus verdient hij een voorstelling.

Hij heeft er zo'n 400000km erop zitten en het is een 'groene' camion. Jahaha natuurlijk....maar ik bedoel eigenlijk een ecologische camion: hij voldoet aan de strengste milieunormen. Het is de enige camion bij SGT die bvb in Californië mag rijden. Want wat milieunormen betreft is Californië  te vergelijken met Oostenrijk in Europa.
Hij rijdt geruisloos, veel zachter dan de Pete. Met hellingen heeft hij wel meer moeite en hij heeft een Daf-motor.
De cabine is ruimer qua bergmogelijkheden maar minder breed, volgens Laurens is hij ontworpen met meer aandacht voor de praktische noden van de chauffeur. Laurens rijdt heel graag met de Kenworth en zou het niet erg vinden om te wisselen met de Pete.
En de sleeper...wel toen we kort skypten met mijn zus, lachte ze zich te pletter omdat ze dacht dat we in een circustent zaten :-) . En met de overvloed aan rood leder, heeft het ook iets weg van een 'cabardouchke' :-) .

Tip! (2).

Op het vliegtuig stappen...dat zat er niet echt in :-) .
Dus onze moed samengeraapt en we zijn weer vertrokken.
Eerst gisteren een geladen oplegger gehaald in Clermont, zo'n 300km ten noorden van St.Germain.
Vanmorgen die afgezet op de yard in Montreal en een andere met rollen papier opgepikt om te lossen in Newark in de staat New Jersy.
Dus nu in de staat New York, kwam er toevallig een nieuwe eet-tip uit de lucht gevallen. Na het zien van een groot reclamepaneel, terechtgekomen bij 'olympic diner' zo'n 100 km. van (stad) New York.
En het is wsch de eerste keer dat we het gevoel hadden ergens bij ons te zitten eten.
Misschien niet zo vreemd als je weet dat de bazin een Griekse vrouw is, we schatten 55jaar, 38 jaar geleden Griekenland verlaten, een aantal jaar in Australië  gewoond en nu al een tijd in de VS.
Ze heeft nog een sterk Grieks accent naar eigen zeggen omdat ze nooit Engelse les heeft kunnen volgen.
Ze vond Australië  als land mooier dan de VS maar hier is het opstarten en houden van een zaak makkelijker.
Ze gingen nog regelmatig terug naar Griekenland. Zo wilden ze volgend jaar zeker nog es de 86-jarige broer van haar man opzoeken.
Gemoedelijke sfeer, veel locals en de bediening is supervriendelijk en ongedwongen. En het eten...héél lekker: de groenten níet platgekookt en iets anders dan de eeuwige wortelen, de groene boontjes gestoofd met wat look en kruiden, asperges, artisjok, lekkere puree van echte aardappelen, lekkere citroensaus.
En de prijs is ook niet te versmaden: nog geen 30$ voor ons twee (soep, slaatje, dessert -waar we niet zo wild van waren- en frisdrank inbegrepen).
En dit is geen keten, wat toch niet zo evident is in de VS.
Dus voor wie hier ooit in de buurt komt: een kleine ommetoer loont echt de moeite.

Een druppel teveel.

Gisteravond komen we terug van New Hampshire. Blijkt dat we níet in de Pete kunnen slapen, die staat in een andere garage.
Na veel gedoe zijn we beland in motel Blanchet, op kosten van SGT (waar ze dit keer niet moeilijk over deden).
Vandaag vernamen we dat we toch een paar dagen moeten rondrijden en slapen in de Kenworth omdat de 'expres'dienst de stukken voor de Pete pas maandag of dinsdag kan leveren.
Nog maar es alles verkassen, weer schoonmaken en weer slapen in de sigarette-stank.
En nu hoor ik de truckers denken: tja, dat is normaal....niet zeuren. Akkoord, dat zal wel de logische gang van zaken zijn, maar 1 ik ben geen trucker en 2 't is niet omdat het normaal is, dat je het aangenaam moet vinden....
Soit, wij naar de garage in Drummondville om de nodige spullen uit de Pete te halen. Wanneer Laurens drank wil nemen, ziet hij dat 'iemand' zo'n 8flesjes water uitgedronken/leeggegoten heeft én de lege flesjes teruggeplaatst in onze voorraad.
En het eerste dat je denkt: wat hebben ze nog meer gedaan? Hebben ze in al onze kasten zitten snuisteren?
Terug in SGT hebben we dit gemeld....ze waren wel verbouwereerd maar we weten niet wat ze ermee gaan doen...wat kan je eraan doen?
En het gaat echt niet over dat onnozel water, wel over het feit dat iemand, in je 'huis' met zijn fikken aan je spullen zit....
Het was al niet de simpelste week....dit er nog es bij....
Vandaag voor de eerste keer zin gehad om op het vliegtuig te stappen...

Goe weer hé vandaag?

We rijden nu bijna 2 weken rond in Canada. Het is hier prachtig, natuur en ruimte te over.
De mensen...dat is een ander paar mouwen.
Nooit van zijn leven gedacht, maar we missen de 'het is goe weer'-praatjes van bij ons als je ergens binnenstapt.
De Amerikaanse versie hiervan is het 'how are you today'-praatje.
Ok, stelt niets voor, oppervlakkig,....en teveel kan ook ergeren...maar alles beter dan de Canadese versie....hier moet je ontzettend veel moeite doen om een goeiendag, laat staan een glimlach of een extra woordje te krijgen. Pas op, je wordt correct bediend, maar meer niet...
En dat hoor je wel meer van Europeanen en zelfs van een zeldzame Quebecois: ieder doet hier zijn job zoals het hoort, elk op zijn eilandje. Maar verwacht niets meer.
Of zoals in het begin,toen Laurens voor zijn rijbewijs, een opticien nodig had...in het infocentrum wildenze geen adres geven of  aanwijzingen hoe hij een opticien kon vinden...dat mochten ze niet .
Of Gwen, die als ski-monitrice werkte en in 1 van de lokalen niet de kapotte lamp mocht vervangen. Daarvoor was ze niet verzekerd.
Of in het hamburgerrestaurant, waar de 4 toiletten verstopt waren...bij navraag kregen we een schouderophalen als antwoord: 'we don't go over the toilets'....
Het zal allemaal wel zijn reden hebben, maar eerlijk....we worden er een beetje triestig van...
Wat niet betekent dat er geen plaatsen zijn waar je hartelijk ontvangen wordt...en we hebben een paar sympathieke Canadezen leren kennen, absoluut.
Maar als je hier rondrijdt en zo 3 keer per dag ergens binnenstapt om iets te eten, drinken, kopen, tanken, laden/lossen enz...dan ontmoet je zoveel stugge, gesloten mensen...die de indruk geven dat het hen allemaal geen bal interesseert....dan word je op den duur triestig.
En we proberen ons niet te ergeren en zelf wel vriendelijk te blijven (waarbij sommigen wel ontdooien...).
Hier zijn de mensen gewoon anders...misschien heeft het te maken met de leefomstandigheden...weinig of geen buren, barre winters waar je moet doorkomen, uren rijden om iet of wat stad te vinden....er zal wel een verklaring zijn?
Eén ding is voor ons duidelijk: we missen 'onze' mensen en wij zijn wsch niet gemaakt om in Canada te wonen...
Ofwel zijn we gewoon twee ouwe zagen aan het worden...:-) 

Herfstig.

Op deze reis hebben we al  -2°gehad 's morgens vroeg en overdag was het laagste 8°. In de Flying J in Regina vonden ze het nog veel te warm om soep te verkopen. Tja...zal wel iets zeggen over de winters hier...

Maar de warme rood-geel-bruine herfstkleuren zijn wel al te zien en dat geeft prachtige zichten langs de Transcanadian Highway: bossen, afgewisseld met meren en skipistes.

Maar we zijn uiteindelijk, na onze langste reis, extra kilometers en tijd niet meegeteld, in Saint Germain gearriveerd. De Peterbilt staat in de garage. Morgen rijden we met een andere vrachtwagen voor 1dag naar New Hampshire om de telefoonboeken te lossen. We hadden de keuze tussen een vuile Peterbilt of een doorrookte Kenworth die onlangs gekuist is voor 1 of andere show. Laurens heeft gekozen voor de Kenworth...op den duur zal hij misschien alle merken hier uitgeprobeerd hebben :-) . Gelukkig kunnen we nog slapen in de Pete.

Vijfde maand achter de rug.

En nog altijd blij dat we de overstap gemaakt hebben naar Calgary, ook al moeten er eerst korte ritjes afgewerkt worden eer je een mooie rit krijgt.
De uitleg hiervoor: om jonge, onervaren chauffeurs tevreden te houden, geven ze de verre reizen in de zomer aan hen.
In de winter krijgen de meer ervaren chauffeurs de lange -lees: lastige- ritten omdat zij er niet mee in zitten om in de sneeuw te rijden en sneeuwkettingen te leggen.
Tof om te weten...maar ik wil ook bij goed weer eens een mooi ritje, is mijn reactie dan.
Wel, net op het moment dat er weer eens een duchtig gesprekje zat aan te komen, kreeg ik de mooiste rit tot nu toe. Montreal-Laredo, Laredo-Edmonton, Edmonton-Manchester, New Hampshire. Elke halte zo'n 4000km uit mekaar.
De mooie reizen compenseren voor een stuk de frustraties van het werken bij Sgt.

First nation.

Vanavond gestopt rond een uur of 8-en het is hier al pikdonker- op een parking met restaurant, motel en tankstation, waar nog andere vrachtwagens staan. Want als we nu doorrijden dan zijn we zoet voor zo'n kleine 290km door de onbewoonde wereld.
Daarjuist even doorgereden en afgeslagen naar 'lake simon'.
We kwamen uit in een indianen-wijk of reservaat zoals het hier ook genoemd wordt. Het was net of je door een getto of een zigeunerkamp reed...weer dat bevreemdende gevoel....

Wat gegoogeld over indianen in canada, want zij zijn the first nation én hebben het land zijn naam gegeven. 'Kanata' is immers Indiaans voor nederzetting.
Blijkbaar wonen hier nog zo'n 300000 geregistreerde Indianen en sommige onder erbarmelijke omstandigheden, met veel werkloosheid, armoede, alcoholisme...en zowel de Canadese overheid, die bvb minder onderwijsgeld voorziet voor de Indianen, als de indianen zelf, die hun land niet willen verlaten en geen belasting willen betalen, houden dit wellicht in stand.
Canada heeft natuurlijk, zoals iedere 'kolonist', de Indianen slecht behandeld. Zo waren er -tot in de jaren '70- de beruchte internaten, waar indiaanse kinderen gedwongen geplaatst werden 'to kill the indian inside them'. Mishandeling en misbruik waren er schering en inslag.
Pas in 2008 heeft de Canadese premier publiekelijk zijn spijt betuigd. Dus de onderdrukking van deze oorspronkelijke bevolking is nog van recente datum.
En als reactie vechten de Indianen terug, weigeren zich te onderwerpen aan de Canadese wetten. Zo vind je in Quebec bvb. casino's en sigarettenwinkels uitgebaat door indianen, waar de politie niets kan tegen beginnen.
Maar als je er als blanke buitenkomt, dan kan je wel gearresteerd worden....

En op internet las ik een verslag over het grote aantal indiaanse vrouwen die vermist worden,maar waar de plaatselijke politie niets mee doet omdat ze uit een reservaat komen. En daar gelden andere wetten...Af en toe wordt er dan een vrouw vermoord teruggevonden. Zoals Tiffany Morrison. En die naam herkende ik van een foto die we in Quebec genomen hadden...

 Stof tot nadenken...

'k Zag 2 beren....

Een grote zwarte beer en zijn/haar jong, aan het lummelen langs de kant van de weg.... en een tiental kilometers verder staat er een 'moose' ons aan te staren aan de rand van het bos...zo'n kolossaal beest! Geef toe, als je gewoon bent van een verdwaalde kat, hond of koe te zien langs Vlaamse wegen, dan ben je best wel onder de indruk als je die beestjes, die je kent van de zoo/verkeersborden, tegenkomt.
Zó onder de indruk dat je vergeet foto's te maken (alhoewel G&G ons verwittigd hadden) :-) . We hebben een poging gedaan bij de eland, maar het was al te donker én hij/zij maakte zich te rap uit e voeten

Wat óok indrukwekkend is, is de dorpen (of paar huizen) die je hier af en toe tegenkomt. We blijven ons verwonderen hoe je hier, in the middle of nowhere, vér van de bewoonde wereld, kunt leven. Of zelfs maar overleven...
Collega's hadden al aangeraden te stoppen telkens je íets tegenkomt, ook al is het een stom hotdogkraam...omdat je nooit weet (en wij zeker niet) hoe ver de volgende stopplaats is.
En dat hebben we gedaan rond een uur of half tien vanavond bij een pompstation, met winkel én een subway (broodjeszaak). Er stonden geen andere vrachtwagens, wel een bende kinderen die in het donker aan het spelen waren rond het gebouw. En met donker bedoel ik pikdonker. Het is dus ook de bedoeling om hier te slapen, want zo rijden is echt vermoeiend...zeker ook met het idee dat er van die grote beesten voor je wielen kunnen lopen.
Op de parking staat een bord 'park at own risk'. In de winkel, die sluit om 23u, is het tamelijk druk, een constant af en aan lopen van -vooral- jonge gasten. Opvallend is dat wij de enige blanke zijn, we zijn duidelijk beland in een indianen-dorp. De mensen die ons bedienen zijn verre van vriendelijk, daar zitten geeft een beetje een 'unheimlich' gevoel...
Wanneer we buitenstappen, wenst een man, die buitenzit ons goeie reis (wij verbaasd dat iemand ons aansprak!).
Laurens zegt dat we gaan slapen...
' Here? I wouldn't do that. The kids are going to bug you all night.'
Kinderen, die moeten nu toch gaan slapen?
'They just sneek out of their bed. They hang out, just we're your truck is parked. All trucks park at Robin's donut, just over the bridge.'
Laurens zegt dat hij wel door alles heen slaapt en trouwens de lading is alleen maar telefoonboeken. Wat kunnen ze nu doen met een telefoonboek?
'They can beat you up with it!'
En ik zweer het, de man lachte niet!
Voor alle veiligheid toch een paar km verder gereden, tot aan Robin's donut....:-)

3x is scheepsrecht...

We zijn gistermiddag rond een uur of 1 kunnen vertrekken uit de Peterbilt gargage in Regina. Probleem was verholpen, ze hadden een overbodig stukje rubber gevonden....
Wij content: misschien kunnen we toch nog op tijd lossen in New Hampshire.
Na en uurtje rijden merken we dat de satelliet niet werkt....bellen naar de garage in Quebec....Laurens krijgt een speed-les mechaniek...paar dingetjes bekijken....niets helpt.
Dat wordt dus een tussenstop in St. Germain vooraleer we doorrijden naar New Hampshire.
En hopen dat niets verkeerd gaat: we hebben geen satelliet en geen telefoon én we gaan de Transcanadian Highway op...
Dinsdagmiddag, rondrijdend op zoek naar een supermarkt in een onooglijk dorp,  zo'n 1300km van Regina, krijgt Laurens dezelfde melding op zijn display en de trekker schuddert en schokt opnieuw....'t is niet mogelijk....en natuurlijk geen Peterbilt in velden of wegen te bekennen.
Hallo Quebec?
Niets aan te doen: de reis van nog zo'n 1700km zal de trekker op die manier moeten afleggen...zwoegend en daverend en hopend dat er niet teveel steile hellingen aan te pas komen.
Here we go!

Gezien in...

...een plaatselijke krant in Morris, Manitoba.

...Manitoba, ergens onderweg. Toepasselijke naam als je weet dat een 'nursery' een soort tuinierdersbedrijf is waar ze bomen en planten kweken...:-)

...Texas.

...een prullariawinkel in Memphis. En neen we hebben hem niet gekocht :-) .

...een andere prullariawinkel in Memphis.

Allemaal beestjes.

De processie van Echternach.

Hoe ging dat ook alweer? Drie stappen vooruit en twee achteruit...awel ja.
Het is maandag en we zitten weer in Regina.
Vrijdag hier gezeten tot halftien 's avonds en dan naar motel...tot daar waren jullie mee.
Zaterdag waren we 3u onderweg en daar was hetzelfde geluid weer...hetzelfde als donderdagavond, alsof de trekker geen garage gezien had...
Gestopt bij de Peterbilt in Brandon: 't is weekend...we hebben tijd voor u woensdag of donderdag.
Hallo, Quebec?
Daar kregen we opdracht om naar de flying j in Winnipeg te rijden en te wachten op orders. Intussen waren we al 570km ver van Regina.
In Winnipeg afgekoppeld en 'bob-tail' naar de grenspost in Pembina gereden. We hadden met SGT overlegd dat dit het beste was om toch een regeling te treffen voor de werkvergunning die dinsdag verloopt.
Daar aangekomen, rond een uur of halftien 's avonds, krijgen we te horen dat we een geldig contract van SGT moeten hebben. Hadden we ook al gezegd, maar SGT 'wist' dat dit niet nodig was. We hadden genoeg aan reispas en LMO (Labor Market Opinion) volgens hen. Niet dus....Gelukkig hadden we een vriendelijke, 'vaderlijke' douanier die ons alles haarfijn uitlegde en meezocht naar een oplossing. En die was dat we 's anderendaags een contract lieten faxen vanuit Quebec naar de douanepost.
Ondertussen was de douanier wel al bereid mijn visitor's permit te verlengen. Daarvoor moest ik tevoet naar Amerika wandelen....:-)
Daar kom je dan aan een loket buiten:
'why didn't you take the car?'
'they told me to go on foot'
'who? the Canadians?'
'yes'
'ok. Go through those doors'
Ondertussen staan er nog 3 andere douaniers met argusogen toe te zien of je niet de verkeerde kant opgaat...
Binnen zitten er nog 2 die je zeggen dat je moet gaan zitten...en al die tijd heb je zo'n beetje het gevoel dat je een potentiële crimineel bent...
Na 5 minuten krijg je een papier met je naam op en de boodschap 'refused to enter US' of zoiets.
En dan mag je terug naar Canada wandelen. Daar staat er weer een douanier je op te wachten.
'What are you doing here?'
'I want to renew my visitor's permit and had to go to the other side first.'
'who told you that?'
En dan word je gelukkig gered door een 2e douanier:
'it's ok, she's doing something inside'
Ondertussen is het al 23u en hebben we 1 visitor's permit en 0 working permit. De dispatch in Quebec heeft beloofd al het mogelijke te doen om morgenvroeg (het is zondag!) een contract door te faxen.
Dan maar slapen na onze voorraad blik-eten te hebben aangesproken. De douanier had ons nl verzekerd dat 'you're not going to find something to eat in this part of the world'. We zitten dus echt in the middle of nowhere...
Om een nog langer verhaal kort te maken: rond een uur of 10 zondagmorgen had Laurens, 150dollar armer, een nieuwe werkvergunning op zak...
Terug naar Winnipeg voor de volgende taak: de Peterbilt-garage.
En hoe luidt de opdracht vanuit Quebec? Rij terug mét oplegger naar de Peterbilt-garage in Regina...dus zo'n 570km terug (dat is hetzelfde als bvb van Lebbeke naar Dijon) en daar gaan ze maandagavond of dinsdagmorgen tijd hebben...
Ook al willen ze dan de garage in Regina laten opdraaien voor de kosten...dit kan toch niet de beste oplossing zijn??
Maar soit, Laurens heeft alles op satelliet laten zetten, zich zoveel mogelijk proberen in te dekken...and here we are again.
Het is maandagmorgen 8u30 -ja, ze hebben ons als eerste binnengelaten- en we zitten weer waar we vrijdagmiddag zaten...
Als we terugkijken op ons weekend, hebben we het gevoel dat we in Absurdistan gezeten hebben...