En we rijden langs een ander stuk van de Transcanadian dat precies wat dichter bevolkt is en meer gericht op toeristen. En ook hier komen we in een andere tijdszone en passeren we langs een waterscheiding. Voor een duidelijke uitlg: zie google -aardrijkskunde was niet mijn sterkste punt :-)
En vandaag eindelijk Chris en Diego nog een keer gezien in Medicine Hat (de eerste keer was in Lebbeke). Zij waren 1 van onze inspiratiebronnen bij het plannen van onze reis en hebben ook gereden bij SGT. En toeval of niet: met de 2517 waar wij nu mee rijden en waarmee zij in het tijdschrift Truckstar gestaan hebben. Maf toch? Diego zegt dat onze Pete een plastieken Pete genoemd wordt, de echte zien er zó uit:
En ik moet er geen tekeningetje bij maken: SGT was 1 van de hoofdonderwerpen tijdens onze koffieklatsch.
Nu rijden Chris en Diego voorlopig enkel in Canada, in afwachting van hun permanent residence permit, maar hun droom is zelfstandig te rijden. Ze willen niet terug naar Belgie, hebben heel wat hindernissen moeten nemen om te staan waar ze nu staan en zien er supercontent uit.
Over hun dorp, hun goeie buren, het horeca-pand dat er te huur staat voor 1$, over de perikelen bij SGT, de gekmakende sneeuwstormen, het in- team-rijden, hun terugkeer naar belgie omdat de werkvergunning niet in orde was....jammer dat we zo beperkt waren in tijd....
En toen we buitenkwamen, was er noorderlicht te zien: dansende groene vlammen aan de hemel. Chris voorspelde sneeuw....
Op de laatste valreep nog chocolade geruild voor pickles. We blijven tenslotte Belgen....:-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten