Het is maandag en we zitten weer in Regina.
Vrijdag hier gezeten tot halftien 's avonds en dan naar motel...tot daar waren jullie mee.
Zaterdag waren we 3u onderweg en daar was hetzelfde geluid weer...hetzelfde als donderdagavond, alsof de trekker geen garage gezien had...
Gestopt bij de Peterbilt in Brandon: 't is weekend...we hebben tijd voor u woensdag of donderdag.
Hallo, Quebec?
Daar kregen we opdracht om naar de flying j in Winnipeg te rijden en te wachten op orders. Intussen waren we al 570km ver van Regina.
In Winnipeg afgekoppeld en 'bob-tail' naar de grenspost in Pembina gereden. We hadden met SGT overlegd dat dit het beste was om toch een regeling te treffen voor de werkvergunning die dinsdag verloopt.
Daar aangekomen, rond een uur of halftien 's avonds, krijgen we te horen dat we een geldig contract van SGT moeten hebben. Hadden we ook al gezegd, maar SGT 'wist' dat dit niet nodig was. We hadden genoeg aan reispas en LMO (Labor Market Opinion) volgens hen. Niet dus....Gelukkig hadden we een vriendelijke, 'vaderlijke' douanier die ons alles haarfijn uitlegde en meezocht naar een oplossing. En die was dat we 's anderendaags een contract lieten faxen vanuit Quebec naar de douanepost.
Ondertussen was de douanier wel al bereid mijn visitor's permit te verlengen. Daarvoor moest ik tevoet naar Amerika wandelen....:-)
Daar kom je dan aan een loket buiten:
'why didn't you take the car?'
'they told me to go on foot'
'who? the Canadians?'
'yes'
'ok. Go through those doors'
Ondertussen staan er nog 3 andere douaniers met argusogen toe te zien of je niet de verkeerde kant opgaat...
Binnen zitten er nog 2 die je zeggen dat je moet gaan zitten...en al die tijd heb je zo'n beetje het gevoel dat je een potentiële crimineel bent...
Na 5 minuten krijg je een papier met je naam op en de boodschap 'refused to enter US' of zoiets.
En dan mag je terug naar Canada wandelen. Daar staat er weer een douanier je op te wachten.
'What are you doing here?'
'I want to renew my visitor's permit and had to go to the other side first.'
'who told you that?'
En dan word je gelukkig gered door een 2e douanier:
'it's ok, she's doing something inside'
Ondertussen is het al 23u en hebben we 1 visitor's permit en 0 working permit. De dispatch in Quebec heeft beloofd al het mogelijke te doen om morgenvroeg (het is zondag!) een contract door te faxen.
Dan maar slapen na onze voorraad blik-eten te hebben aangesproken. De douanier had ons nl verzekerd dat 'you're not going to find something to eat in this part of the world'. We zitten dus echt in the middle of nowhere...
Om een nog langer verhaal kort te maken: rond een uur of 10 zondagmorgen had Laurens, 150dollar armer, een nieuwe werkvergunning op zak...
Terug naar Winnipeg voor de volgende taak: de Peterbilt-garage.
En hoe luidt de opdracht vanuit Quebec? Rij terug mét oplegger naar de Peterbilt-garage in Regina...dus zo'n 570km terug (dat is hetzelfde als bvb van Lebbeke naar Dijon) en daar gaan ze maandagavond of dinsdagmorgen tijd hebben...
Ook al willen ze dan de garage in Regina laten opdraaien voor de kosten...dit kan toch niet de beste oplossing zijn??
Maar soit, Laurens heeft alles op satelliet laten zetten, zich zoveel mogelijk proberen in te dekken...and here we are again.
Het is maandagmorgen 8u30 -ja, ze hebben ons als eerste binnengelaten- en we zitten weer waar we vrijdagmiddag zaten...
Als we terugkijken op ons weekend, hebben we het gevoel dat we in Absurdistan gezeten hebben...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten